Kopan fırtınaları bir fısıltı misali alıyorum hayatıma.Her gün yeni bir şimşek çakıyor.Usulca içeriye gelen yağmur damlalarıyla can bulan hayatımı izliyorum bazen.Gözlerim kapalı sonsuzluğu hayal ederken rüzgarın hafifçe yanağımı okşadığı zaman anlıyorum ki hayaller güzel bir tebessüm sadece.Hayatın canavarlıklarına karşı sahte bir gülümsemeyle merhaba diyorum.Arsızcasına bakan hayata karşılık en masum görünen halimi takınsamda acıyorum etrafımda olanlara..
Hayat yıpratıcı zorlu bir yolculuk olsada bazen en keyif aldığımız dakikaları barındıran tatlı zehir gibi birşeye bürünüyor.Onu anlamak mı?? Mümkün değil.Peki nerden çıktı bu??
Dost taklidi yapıp menfaatiini düşünelerden ..Kime güvensem boşda kaldı elim.Dalım kırıldı ve yere düştüm ama her seferinde daha olgun daha bilinçli kalktım ayağa .
Kırılmadım mı? Milyonkere kırıldım.Acıyan kalbimi tekrar iyilleştirmek için çabaladım..Hep geriye bakıyordum nerde hata yaptım diye anladım ki en büyük hata ''ANLAMSIZLIK İÇİNDE ANLAM ARAMAKTAYDI''.
Herşeye anlam vermeye çalışıp yaşamktı..Bütün bunları farketmenin kıymetine büründüm şimdi o eski benden eser kalmadı misali.Düşüncelerimde yaşattığım hayat orada kalıpcanım acıdığımda bana ümit veren bir dost iken gerçek hayat arkamdan kuyu kazan ,dost kimliği takınan bir zavallı..
Şimdi ne mi düşünüyorum?Gülüyorum galiba..Farklı hissetiğim için bana zavallı gibi bakanların kendierinin zavallı olduğunu bilip gülümsüyorum.Hayatı hafife almadan en büyük kozumla oynuyorum artık..
SEVGİ ,AŞK,İNSANLIK her ne kadar ölmeye yakınsa bile onlara tutunup yaşamın ve zamanın kısalığıyla bir gökkuşağı gibi yaşıyorum artık :D
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder